Als retrofetisjist en kind van de jaren 70 kijkt Beuving naar wat er in de afgelopen 50 jaar is veranderd in het dagelijkse leven. Waar zijn de gemacrameede plantenhangers (waar het water altijd doorheen liep) en de letterbakken (stofnesten) toch gebleven?
Niet alles was toen beter natuurlijk. Zo zag Marijke Helwegen er in de jaren 70 veel ouder uit dan nu.
De jaren 70 was de tijd van De Grote Drie en vele Grote Drieën. Beuving wekt ze via zijn imitaties tot leven en geeft via hen een beeld van de veranderingen in die 50 jaar. Zo zingt hij als Wim Sonneveld:
Er was geen Facebook, geen mobiel,
je was nog mens en geen profiel
en vrienden kwamen op visite…
Als Toon Hermans heeft hij het erover dat hij in de trein in de jaren 70 in een rookcoupé wel eens stiekem nièt gerookt heeft…
Als Wim Kan heeft hij het erover dat premier Joop Den Uyl al een modernere telefoon had dan Mark Rutte tijdens zijn premierschap; nog eentje zonder draadloze snoer.
Ook muzikaal laat hij deze periode herleven, van Ramses Shaffy
tot Amanda Lear en van Deep Purple tot Iggy Pop.
Kortom:
‘Één v/d 70’s’ is een nostalgisch feest der herkenning maar ook met een vette knipoog, want Beuving weet heel goed: “vroeger is ook niet meer, wat het nooit geweest is.”
De pers over Ernest Beuving
"Een multitalent met een ijzersterke zangstem, vlijmscherpe imitaties en hij improviseert ongelooflijk soepel." - De Stentor
"Zeer getalenteerde komiek met de onderkoelde vrolijkheid van Tommy Cooper en een voortreffelijke imitator en gangmaker." - Friesch Dagblad)
"Behalve zijn prachtige liedjes moet Ernest Beuving het hebben van zijn theaterpersoonlijkheid. De niet te stuiten cabaretier ontpopt zich als beschouwer. Wat blijft is zijn mateloze gevoel voor humor.” - De Stentor
Credits:
Ernest Beuving: tekst en muziek, spel, zang, gitaar
Erik Raayman: gitaar, tweede stem, kunstfluiter
Jurriaan Boerstoel: geluid en licht en piano
